Młynarz, zbój i niewidzialna ręka rynku

Młynarz Franciszek wracał przez las piaszczystym gościńcem na grzbiecie zmęczonego osła. Biedne zwierzę w jukach taszczyło jakieś paskudne klamoty, które obijały się i brzęczały irytująco przy każdym kroku. Prawdę powiedziawszy, to nie sposób było utrzymać irytacji przez kolejny dzień wędrówki, więc obaj podróżnicy – apatyczny osioł i frasobliwy jego pan – ignorowali ten klekot i brząkanie tak, jak rybacy ignorować zwykli szum morza. Osioł po prostu człapał w brudnym piachu średniowiecznego gościńca z całkowitą obojętnością. Aczkolwiek trzeba było rzec, że przy młynarzu wyglądał jak gimnazjalista po dopalaczach. Franciszek miał minę tak smutną i zrezygnowaną, jakby właśnie się dowiedział, że jako jedyny człowiek przeżyje apokalipsę tylko po to, żeby miał po niej kto posprzątać. I gdy już wydawać by się mogło, że nasz podróżnik winien trafić do Księgi Rekordów Guinnessa jako najnieszczęśliwszy człowiek świata, z zarośli przydrożnych wyskoczył nań zbój.

    Zbój z kolei był klasycznym do bólu osiłkiem wyposażonym w brodę, skołtunione włosy, dziki wzrok powodowany zalewaniem kawy Red Bullem, w jednej ręce dzierżącym maczugę, a w drugiej – ozdobionej zegarkiem Atlantic – aktówkę z dokumentami. Koszula od Hugo Bossa (z okresu tworzenia kreacji „Kryształowa Noc '38”) i jedwabny krawat dopełniały wyglądu okrutnika. Ryknął potężnie, powodując przewrócenie osła w miejscu i jego omdlenie. Młynarz Franciszek znalazł się przez to w odpowiedniej, choć dlań niekorzystnej, pozycji negocjacyjnej. Znalazł się jednak szybko w swoim nowym położeniu i rozpoczął rozmowę zgodnie z zasadami savoir-vivre'u obowiązującego w stosunkach zbója z ofiarą:

- Litości, panie zbóju! Czego pan chcesz ode mnie? - jęczał młynarz - Nic już nie mam! Trzy razy mnie już napadali w drodze z miasta, wszystko już oddałem!

- Czego chcę? Żebyś podpisał polisę na życie.

- Panie zbóju, miej pan litość! Mnie już trzy raz po drodze łupili, już musiałem kupić komplet garnków ze szkła żaroodpornego, a potem odkurzacz do sklepień krzyżowo-żebrowych, doskonały do katedr i sieni zamkowych. Nie stać mnie już na ubezpieczenie!

- Odkurzacz i garnki to dwa razy, a trzeci?

- Uwięzili mnie na dwa i pół dnia na degustacji wyrobów seropodobnych.

- No to ci szczerze współczuje. To mi się prawie żal ciebie zrobiło. Ale polisę sprzedać ci muszę!

- Łaski panie zbóju! Przecież jak już nie mam pieniędzy! Już na ten odkurzacz do sklepień katedralnych musiałem podpisać niekorzystną umowę ratalną!...

- No właśnie. A mój produkt finansowy przeznaczony jest właśnie dla osób mających problemy finansowe.

- A jakbym problemów finansowych nie miał? - podchwytliwie zapytał Franciszek

- A! To i na to rada się znajdzie – nasz produkt jest na tyle zaawansowany, że w takiej sytuacji szybko by cię w podobne kłopoty wpędził.

- Zgubiony jestem! - biadolił młynarz

- Może i jesteś. Ale moje ubezpieczenie jest jak ten kompas, który przeprowadzi cię przez życie bezpiecznie, bylebyś miał go przed oczami cały czas i składki płacił regularnie. Bo jak nie, to cię śmignę tą maczugą, co się Vindykacyja nazywa!

- Łaski panie!... - skomlał młynarz – Jakie są warunki tej waszej polisy?..

- Bardzo proste i przejrzyste. Polisa obejmuje życie, dożycie i przeżycie, dla was, waszej małżonki i waszych dziatek, a także inwentarza. Będziesz płacił co pół roku składkę jako ubezpieczony, po piętnaście florenów i tak aż do śmierci. Chyba, że przeżyjesz sto i pięć lat, wtedy w obecności obojga swoich rodziców możesz podjąć sumę ubezpieczenia pomniejszoną o opłaty manipulacyjne, administracyjne, kalkulacyjne, stabilizacyjne i tradycyjne. A różnicę dopłacisz i będziem kwita

- A jeśli nie dożyję stu i pięciu lat?...

- To wtedy płacić będą twoi spadkobiercy, aż do rocznicy umowy, która wypadnie w roku kalendarzowym, w którym ukończyłbyś sto i pięć lat. To chyba oczywiste.

- Aaaaj...!!! - złapał się młynarz za głowę - Toć to los gorszy od tego, co spotkał piekarza z Wilanówka, co mu zbój sprzedał bezterminową umowę na rozmowy za darmo do wszystkich sąsiadów w abonamencie za dwie świnie miesięcznie!

- No, no. Chyba nie chcesz powiedzieć, że to niekorzystna oferta. Podpisałem już w tym miesiącu dwa tuziny polis, a jest dopiero drugi. Wyobrażasz to sobie? W dwa dni dwa tuziny zadowolonych ofiar!

- Panie zbóju kochany, a gdyby tak skrócić te męki? Gdyby tak mnie pan po prostu walnął tą maczugą przez łeb, żeby na dwoje pękł? I weźmie sobie pan te garnki i odkurzacz... I trochę tu mam koreczków z tego seropodobnego czegoś...

- Oszalałeś pan? Zabijać? Dla odkurzacza stropowego i koreczków seropodobnych? Co my, w średniowieczu żyjemy? Toć to niehumanitarne! Masz płacić, choćby skały prały i już! Ja nie jestem opieką społeczną, żeby tak się litować...

- Panie zbóju, powiedz pan jak ja mam na to wszystko zarobić?... Panie zbóju, no jak żyć?...

Zbój zafrasował się, podłubał maczugą w uchu i odparł z westchnieniem:

- Może rozwinę swój biznes do emelema...

- Do czego?

- Do modelu marketingu wielopoziomowego. Wciągnę cię w moją strukturę, będziesz dla mnie pracował i pójdziesz do Czarciego Lasu, tam sprzedawać moje ubezpieczenia. Umowa stoi?