Marginalia

Był taki okres w dziejach nagrody Nobla, gdy trafiały do autorów piszących utwory przenikające mnie na wskroś: Thomas Mann (1929), Hermann Hesse (1946), André Gide (1947), Thomas Stearns Eliot (1948). Tęsknię za taką literaturą. Czy ktoś teraz pisze w ten sposób?    Co u tych autorów znalazłem? Czego w ogóle szukam u pisarzy, poza rozrywką i nauką? Szukam słów zwierciadlanych, w których mogę obejrzeć siebie i świat wyabstrahowanych z historii. Brzmi co najmniej mętnie. To może dla przykładu pokażę Ci, jak w 1941 T. S. Eliot opisał społeczeństwo, w którym przyszło nam żyć teraz, osiemdziesiąt lat później. Tutaj jest miejsce rozczarowania Czas przed i czas po W bladym świetle: ani światło dnia – Co formie daje jej promienny spokój W piękno ulotne przeistacza cienie Wolnym obrotem sugerując stałość Ni ciemność – aby oczyścić nam duszę Opróżnić zmysły poprzez pozbawienie Obmyć uczucia z doczesnych pragnień. Ani obfitość ani brak. – Tylko drżący błysk Na twarzach napię

E. Delacroix „Mordowanie kanonu tolkienowskiego” ( źródło ), brodaczem w bieli jest księgowy Amazonu  Rok temu na ekrany kin weszła „Diuna” Villeneuvea. Obawiałem się tego filmu i wiązałem z nim wielkie nadzieje. Okazał się świetną ekranizacją. W tym roku do strumienia (czy też kloaki) Amazona wpadł serial „Pierścienie Władzy”, będący luźno oparty na Dodatku B: Kronika Królestw Zachodu do powieści „Władca Pierścieni” J. R. R. Tolkiena. Nie na „Silmarillionie”, nie na „Niedokończonych opowieściach”. Na prostym kalendarium. Pole do popisu wielkie jak stepy akermańskie. Obawiałem się tego serialu i wiązałem z nim wielkie nadzieje. No cóż…     Skupię się tylko na spójności z tekstem, który wskazali sami TFUrcy serialu.     Przyjrzyj się proszę, jak kształtują się podane przez twórcę uniwersum, autora „Władcy Pierścieni”, daty zdarzeń, które zostały włączone do fabuły serialu: Druga Era: ok. 1200     Sauron próbuje zjednać sobie Eldarów. Gil-galad nie chce z ni