Accelerando

 

Gdy Tomasz Stawiszyński w rozmowie pt. „O zatrzymywaniu czasu” zapytany o wrażenie przyspieszania czasu, które odczuwamy starzejąc się, zaczął mówić o jakimś tam powiązaniu postępu technologii z naszym postrzeganiem tempa życia, coś się we mnie obruszyło. I nie chodzi tu o negowanie tego zjawiska psychicznego. Każdy z nas dostrzega, że z wiekiem tygodnie i miesiące płyną jakby szybciej. Jest to przedmiotem dowcipów („w dzieciństwie weekend to były małe wakacje, a teraz to minutowa przerwa między rundami meczu bokserskiego”), nostalgicznych refleksji przy stole wigilijnym lub wewnętrznego zdziwienia upływem czasu. Ale zjawisko to było przypuszczalnie znane od tysięcy lat i żaden postęp techniczny nie miał z tym nic wspólnego. To, śmiem twierdzić, nasz wewnętrzny, bardzo prosty zegar.
   Każdy z nas pewnie zna to uczucie doskonale: oto znów mamy początek marca. Ledwie chwilę temu zaczęła się pandemia i zapadliśmy w pierwszy lockdown. To było tak niedawno. Jak szybko minął nam ten tegoroczny, dziwny i cichy karnawał? Czas przepływa przez palce jak garść wody – zaciskamy pięść coraz mocniej i coraz szybciej uciekają nam jego resztki. Dlaczego tak to odczuwamy? Nie jestem psychologiem ani filozofem zawodowo. Ale jako inżynier i człowiek o kilkudziesięciu latach stażu jako istota biologiczna, mam na ten temat pewną teorię.
   Zacznę od posta, który pięć lat temu użytkownik Trieclipse umieścił na subreddicie „Showerthoughts” („Rozmyślania prysznicowe”), a który pozwolę sobie zacytować już po polsku:


Dzieci płaczą z byle powodu, ponieważ cokolwiek złego je spotka, jest dosłownie najgorszą rzeczą jaka dotąd się im wydarzyła. Dorastanie to nieustający proces zdobywania złych doświadczeń, aż do momentu, gdy małe tragedie stają się codziennością.


Jak ocenić skalę cierpienia, lub nawet bólu w sensie neurologicznym? Każdy może „przymierzyć” swoje doznania wyłącznie do swojej pamięci (abstrahując od rozważań duetu Wittgenstein - Kripke). Gdy lekarz w szpitalu poprosi mnie o wyrażenie doznania bólowego w skali od 1 do 10, to nic mu nie da, jeśli nie zna (a nie zna) historii zdarzeń bólowych, które przeszedłem. Podobnie jest z czasem: wymyśliliśmy zegary i kalendarze, ale wewnętrzna percepcja czasu i szybkości jego upływu zależy od naszych doświadczeń. I mówię tu o skali makro, czyli odczuwaniu upływu miesięcy i lat, a nie tylko nudy na ciotczynej imprezie imieninowej.
   W dniu naszych czwartych urodzin, ostatni przeżyty przez nas miesiąc stanowi w zaokrągleniu 2% czasu naszego całego życia. Rzadko o tym myślimy, ale w swe czwarte urodziny dziecko nie przeżyło jeszcze pół setki miesięcy. Pomyśl o tym. O umyśle, który w ciągu ostatniego miesiąca przeżył jedną pięćdziesiątą swojego czasu. W dniu czterdziestych urodzin jest to proporcjonalnie mniej: 0,21%. Jedna pięćsetna. Drobiazg. Dziesięć razy mniej.
   Śmiem twierdzić, że to właśnie te proporcje wpływają na nasze postrzeganie „przyspieszania czasu”. Że nasze umysły ze swoimi pamięciami widzą czas nieliniowo: w proporcji do czasu przeżytego i już zapamiętanego. 
 
JacekYerka Nauka chodzenia (źródło)

 
Kalendarzami odmierzamy jednakowe odcinki czasu według zegarów naszego świata: okrążeń wokół słońca, faz księżyca. Ale nasze umysły nie znają kalendarzy. Widzą, że te kartki wskazują upływ okresów coraz krótszych w proporcji do tego, co już przeżyliśmy.
   W swojej podróży przez życie płyniemy łodzią na fali czasu teraźniejszego, ale obróceni plecami do kursu – nie widzimy dokąd płyniemy, widzimy ile już przepłynęliśmy. Sterujemy życiem w przyszłość na podstawie tego, co widzimy w przeszłości. Ten odcinek, który przepłynęliśmy, zawsze ma dla naszego umysłu długość wynoszącą jedno całe nasze życie. Nic więcej nie znamy, by móc do czegokolwiek porównywać. Te matematyczne abstrakcje, które budują sobie płaty ciemieniowe naszego mózgu, nijak mają się do tego, co faktycznie czują sobie móżdżek i hipokamp. Ich czucie jest o wiele prostsze i o wiele starsze.

Komentarze

  1. Yume28 lutego 2021 11:33

    Mój dzisiejszy komentarz nie wniesie nowości do dyskusji, bo służy tylko temu, by potwierdzić, że mnie też się tak wydaje. Kalendarze zewnętrzne nie są potrzebne wewnętrznemu ja, tylko ludziom, którzy że sobą współpracują, jako punkt odniesienia. Są wszak bardziej znane niż inne fakty, do których możemy się odnosić, tłumacząc, kiedy coś się wydarzyło: "To było wtedy, gdy ciocia M. skręciła nogę" albo "Zdarzyło się to w tym roku, gdy wielka burza w Puszczy Piskiej". Pomijając fakt, że znajomi z Tajlandii nie będą umieli namierzyć tych faktów w swoim życiu, to jak opisać punkty odniesienia w przyszłości? I tu kalendarz. Ale wewnątrz nas czas ma inne tempo, bardzo nasze.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. AlttiAnonim28 lutego 2021 12:12

      "Kalendarze zewnętrzne nie są potrzebne wewnętrznemu ja, tylko ludziom, którzy że sobą współpracują, jako punkt odniesienia."
      W sumie, to zaczęło się od rolników, żeby nie przespali pory siewu, żniw, czy tam robienia sumeryjskich chochołów na sumeryjską zimę... Ale bardzo szybko przeszło na współpracę międzyludzką i można nawet się zastanowić jak bardzo stały się narzędziem opresji (że tylko wspomnę pojęcie "deadline")

      Usuń
    2. Unknown2 marca 2021 12:22

      Brzydkie słowo na "d"...? ;)

      Usuń
    3. AlttiAnonim2 marca 2021 21:55

      Znam brzydsze, jak np. ASAP...

      Usuń
    4. Yume3 marca 2021 08:57

      Och... 🤭

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wdowi post

Obraz
Wyobraź sobie, że wchodzisz ciemną, zimową nocą do wanny pełnej ciepłej, aromatycznej wody. Łazienka jest skąpana w półmroku płomieni dziesiątek świec. Twoje zziębnięte ciało zdaje się tajać pod dotykiem wody. Przymykasz oczy i pogrążasz się w doświadczeniu ciepła, komfortu i spokoju.    O czym ja piszę? O muzyce.    Zazwyczaj pod koniec roku popełniam posta o utworze lub płycie roku. Tym razem będzie to „zespół roku” i od razu trzy płyty i cały bukiet utworów. Zespół nazywa się TRUE WIDOW i w sumie w tym roku nic nowego nie wydał. Ale niemal rok temu w zakładkach opatrzonych etykietką „do sprawdzenia” zostawiłem sobie link do ich płyty „Circumambulation”. Gdy ją sobie wrzuciłem do posłuchania, poczułem mniej więcej to, co opisałem w pierwszym akapicie.     Jaka jest ta ich muzyka? Wolna i ciężka. Ten wyświechtany frazes jest w ich przypadku niezwykle stosowny. Ba, rzekłbym, że jest to jedyny zespół, którego muzykę mógłbym opisać tą koniunkcją epitetów. Przy ich muzyce cały nu
Czytaj więcej

Nim napiszesz post

Obraz
Serdeczny mój kolega nauczył mnie, że podstawowe pytanie zarządzania brzmi: po co? Może bardziej dostojnie brzmiałoby: w jakim celu? , ale przekazał mi je w tej właśnie nader dosadnej formie. Samo postawienie tego pytania na piedestale pytania podstawowego sugeruje nadrzędną wartość celowego działania, co mogłoby stanowić samodzielny powód do sympatycznej pogawędki filozoficznej z butelką szkockiej w tle.     Ale wróćmy do „brzytwy Sławka”, nazwanej tak per analogiam do „brzytwy Ockhama”.  Patrzę w kalendarz i jak ten chłop z mrożkowego „Indyka” myślę: „idzie kolejny weekend, może by napisać post”. I ręce mi jakoś jesiennie opadają. Nie dlatego, ze nie mam o czym pisać. Zaległe a pomysłowe posty o wampirach u Wattsa, Castanedzie (już kilka lat temu obiecany samemu sobie), o Mary Kenneth Keller, czy o Wyspach Diomedesa: jest o czym pisać. Ale czy jest po co?     Czy ktoś mnie czyta? Ze statystyk wynika, że prócz kilku botów wyszukiwarkowych, tak. Co najmniej kilkoro żywych ludzi. A
Czytaj więcej

Polak mały, sztuczka kusa

Obraz
Wspomniałem ostatnio o filmach Bagińskiego. Że chciałbym obejrzeć„Pokój światów” w reżyserii del Toro, czy choćby Bagińskiego. Pierwotnie miałem to zilustrować linkiem do filmu „Twardowsky 2.0”, ale okazało się, że trafiłem na nowy film: „Jaga” (oraz poprzedzający go „Operacja Bazyliszek”). Odleciałem. I w tym miejscu pragnę przeprosić pana Bagińskiego i rzec, że wolałbym „Pokój światów” w jego reżyserii, niż czyjejkolwiek innej.     A Ty? Znasz już cykl „ Legendy polskie ”?     Dawno temu ukazała się na serwisie YouTube krótkometrażówka Bagińskiego pt. „Smok”. Nie powiem, ciekawa. I epizodyczna rola Jerzego Stuhra jako hejnalisty, i koncepcja smoka porywającego… dziewczęta (boć się pojęcie dziewicy przewaluowało od czasu Kadłubka), i realizacja – fajne. Potem przyszedł „Twardowsky”. No i było jeszcze lepiej. Imć Twardowski, nasz pierwszy Polak na Księżycu, który pięknie wyprowadza w pole (a właściwie wysadza w pole) uroczą diablicę o imieniu Lucynka, po czym przywłaszcza
Czytaj więcej

Wandalizm intelektualny

W czasach technikum pojechaliśmy na wycieczkę. Kolega z pokoju się pochorował: gardło czerwone, nie może połykać, temperatura. Leży w wyrze i nie bawi się z nami. Ale przecież kolegi się tak nie zostawia, nieprawdaż? Inny kolega, którego pieczy powierzono apteczkę, poczuł się pod wpływem alkoholu już niemal doktorem nauk medycznych – przytargał apteczkę do naszego pokoju, siadł na łóżku chorego, wysypał zawartość apteczki na podłogę i mieszając palcem między blistrami tabletek i flakonikami płynów odkażających próbował wybrać właściwy lek. - „Pyralgina” - przeczytał, - pyralgina-angina, pasuje! Samozwańczy sanitariusz szczodrze wydzielił trzy białe krążki pyralginy, a chory kolega potulnie przyjął dwie z z nich (jedna poturlała się pod szafę). Przyjął, a potem w chwili nieuwagi wyrzucił je za łóżko, wychodząc z założenia, że z pijanym się nie dyskutuje. Pijany wytrzeźwieje. A „mądry inaczej”... No cóż. Dlatego zastanawiam się, co począć z poglądami ludzi, którzy na trzeźwo publi
Czytaj więcej

O wykręcaniu ludziom numerów

Obraz
„Wykręcić komuś numer” to inaczej sprawić kłopot. Jakie jest pochodzenie tego związku frazeologicznego, to temat na inną rozmowę. Tematem dzisiejszego postu jest przedstawienie jak fikcyjne numery telefoniczne uprzykrzają ludziom życie.     Być może słyszeliście kilka miesięcy temu o problemie numeru z serialu „Squid game”. W pierwszych odcinkach pojawia się tam wizytówka tajemniczej organizacji, która oferuje grubą gotówkę w zamian za wygrane w dziecięcych grach. Oglądając ten serial w wersji obecnej, można zwrócić uwagę, że numer jest sześciocyfrowy. Długość, która byłaby wystarczająca w przypadku Monako czy Bhutanu, zdecydowanie nie przystaje do Korei Południowej. Otóż ten numer musiał zostać wyedytowany cyfrowo po rozpoczęciu emisji filmu. Oryginalnie numer był ośmiocyfrowy. Gdy dodało się do niego prefiks koreańskiej sieci komórkowej: 010, utworzyć można było pełen numer telefoniczny… który należał do pewnej kobiety niezwiązanej z filmem. Kobieta ta została zbombardowana tysiącam
Czytaj więcej

Śpiulkolot a sprawa polska

Obraz
Młodzieżowym słowem roku 2021 w plebiscycie PWN został śpiulkolot . W internetach szambo wywaliło jak większy gejzer na Islandii.   ( źródło )   Nie zamierzam przeprowadzać tu analizy socjologicznej dotyczącej kto głosował na to słowo, dlaczego podobało się millenialsom, za to młodzież nie chciała głosować, ani czy ten plebiscyt ma sens. Zamierzam powiedzieć o sobie. Egocentryk, jak zawsze, prawda?    Gdy zobaczyłem pierwszą dziesiątkę słów przed finałem, to od razu wskazałem na „śpiulkolot”, bo z całego zbioru ( naura, cringe , sus, twoja stara, essa ) było najbardziej kreatywne. W dodatku niektóre z tych słów są już chyba schyłkowe względem ich popularności w poprzednich latach (jak cringe i sus ), a taką twoj ą star ą , to – parafrazując bohaterów epizodu filmu „Hi-Way” - chyba jeszcze ich starzy do sieci na liczydle puścili. Wystarczy sprawdzić kiedy Łukasz Jedynasty nakręcił film „Twoja Stara, Baśń”, który na samym YT obecny jest już od dziewięciu lat. Na początku tego roku
Czytaj więcej

Konkluzja wujka Staszka #12: Pseudonimy

Obraz
  Ostatnimi czasy media próbowały zrobić szum wokół tego, że Carmen Mola, poczytna autorka kryminalnych powieści okazała się trzema mężczyznami .    Oczywiście zawsze znajdzie się mało rozgarnięta feministka (Beatriz Gimeno), która zamiast przekuć tę sytuację na swój oręż („Patrzcie, trzeba trzech mężczyzn, by stać się jedną kobietą!”) to podnosi twitterowe larum, że padła ofiarą oszustwa, bo czytając sążniste wywiady była przekonana, że udziela ich kobieta.    Spokojnie na to patrzę. Przypominam sobie Dominikę Stec i Jessikę Blair, które per saldo okazały się mężczyznami. Czasem lubię posłuchać piosenki „Poison” Alicji Cooper, którą Barnabas Collins w „Mrocznych cieniach” z 2012 roku nazwał „najbrzydszą kobietą w historii”. Nie widzę w tym problemu.    Wujek Staszek też w tym problemu nie widzi. Mówi mi, że rozmawiał ostatnio z M. Cattelanem i zgodzili się, co do tego, że skoro dzieło jest w porządku, to dlaczego tożsamość artysty miałaby mieć znaczenie?    – Ale rozmaw
Czytaj więcej

Pies imieniem Brutus

Czy zwróciliście kiedyś uwagę jak wiele psich imion pochodzi od postaci rzymskiej historii? Pomijam tu kultowego Reksia, który pochodzi od funkcji rex , czyli króla. Zresztą Reksów teraz jakby mniej. Za to na trawnikach co rusz słychać, gdy przywoływany jest Cezar, Nero, czy Brutus. Ponieważ psie imię winno mieć dwie sylaby i w jednej z nich głoskę „r”, rzymskie imiona są jakby najbardziej predestynowane do nadawania ich sympatycznym czworonogom.     Choć gdybym miał być purystą, to musiałbym stwierdzić, że Cezar nie było imieniem, lecz przydomkiem Gajusza z rodu Juliuszów. I – ciekawostka – Cezar nie był cesarzem, mimo, że to słowo pochodzi od jego imienia i wszystkie poczty cezarów rozpoczynają się od jego postaci. Formalnie był on dożywotnim dyktatorem republiki. Wprawdzie był moment, gdy próbowano koronacji, ale nie został on dobrze odebrany. Cała ta sytuacja była przykładem talentu dyplomatycznego Cezara. Otóż w czasie igrzysk Marek Antoniusz wręczył mu diadem monarszy, w prz
Czytaj więcej

Paranormal Wilkowyje

Obraz
Wszyscy jakoś się rozpływają w zachwytach nad „Dożywociem” Marty Kisiel. To się i porozpływam ja. Ale nie tak do końca.     Po pierwsze primo , trzeba mieć rozeznanie o czym mówimy. A mówimy o przeszło dwustustronnicowej powieści opisującej młodego (dla mnie młodego) pisarza imieniem Konrad, który obejmuje w spadku po mało znanym krewnym dom za miastem wraz z tzw. dożywotnikami. Oczekuje sympatycznego dworku z jakimś dziadkiem lub babcią, ale gdyby tak było, to ani ja bym tego nie czytał, ani Kruk by się nad tym nie pochylił . Dom okazuje się być perłą drewnianego flamboyant , dożywotnicy przeżyli już trzech właścicieli i czwarty też nie będzie ich ostatnim, gdyż ich drużyna składa się z młodocianego (?!?!) anioła imieniem Licho, wywołanego z Otchłani mackowatego potwora imieniem Krakers, cokolwiek materializującego się widma seryjnego samobójcy, czyli nieszczęsnego panicza Szczęsnego, oraz czterech utopców, które zasadniczo winny siedzieć w stawie, ale niepilnowane łacno koloniz
Czytaj więcej