W malowanej gospodzie

Jest rok 2018. Oskarowa gala, wśród filmów nominowanych w kategorii „Najlepszy długometrażowy film animowany” znajduje się „Twój Vincent” - jedyne chyba w swoim rodzaju dzieło, którego animacja realizowana była poprzez poklatkowe zdjęcia tysięcy obrazów olejnych malowanych przez przeszło setkę artystów. Wszystko stylu i kolorystyce obrazów Vincenta van Gogha, o którego ostatnich dniach życia opowiada film. Otwarta koperta, … and the winner is…, i pada tytuł disnejowskiej produkcji – „Coco”.

   „Twój Vincent” pozostał bez statuetki. Cytując klasyka: „jak do tego doszło – nie wiem”. Nie widziałem „Coco”, ale widziałem już tyle filmów Disneya, że mogę mieć pojęcie o klasie tego filmu. Ja zasadniczo lubię animacje imperialne Myszy (oprócz ich „Gwiezdnych Wojen” w nowej odsłonie – za „Ostatniego Jedi” powinien paść co najmniej jeden wyrok skazujący), ale nie sądzę, żeby „Coco” było na poziomie „Króla Lwa”, czy choćby „Shreka”, bo minęły dwa lata i nikt o „Coco” nie mówi w kategorii filmu kultowego.

   Ale wróćmy do „Twojego Vincenta”, któremu Oscar się po prostu należał.

    Naszego tytułowego bohatera poznajemy gdy już nie żyje. Armand Roulin, syn naczelnika poczty poproszony zostaje, by doręczyć spóźniony list od Vincenta van Gogha jego bratu, Theodore’owi. Armand nie jest zachwycony. Nie lubił Vincenta, a i bycie listonoszem nie jest jego marzeniem. Podkreśla, że nie po to uczył się na kowala. Ale nie odmawia ojcu. Jedzie dostarczyć list i na miejscu dowiaduje się, że Theo także nie żyje. Aby jednak nie wracać z listem, Armand jedzie do Auvers-sur-Oise, miejscowości, w której Vincent przebywał przed śmiercią, aby dostarczyć list jego lekarzowi, doktorowi Paulowi Gachetowi… I tu sytuacja się zaczyna zagęszczać. Niemal z każdą chwilą Armand dowiaduje się czegoś nowego o nieżyjącym malarzu i okolicznościach jego śmierci. A czym więcej wie, tym bardziej sytuacja staje się niejasna. Każdy kolejny trop rodzi nowe pytania. Armand zaczyna prywatne śledztwo, zostaje w Auvers dłużej by dowiedzieć się prawdy. A prawda jest coraz bardziej niejasna. Samobójstwo? Czy morderstwo? A jeśli morderstwo, to kto strzelał? Dlaczego lekarz nie operował? Dlaczego żandarm stara się zaszpachlować sprawę, zamiast dociec jej sedna?

   Film wciąga. Jest przepiękny wizualnie, gdyż przez bite półtorej godziny oglądamy ruchome obrazy olejne, na których widać kolory nakładane charakterystyczną techniką holendra. Historia wciąga także. Nie tylko Armanda, który zaczyna popadać w obsesję dowiedzenia się prawdy. Na co patrzymy? Mógłbym powiedzieć – na film kryminalny namalowany przez van Gogha.

Pole pszenicy ze żniwiarzem, według van Gogha - alegoria śmierci (źródło)

Jeszcze raz to podkreślę: nie oglądamy onirycznych obrazków, ale podążamy za głównym bohaterem szukając prawdy o ostatnich dniach życia Mistrza. Van Gogh jawi się nam jako osoba niesłychanie samotna i wrażliwa, która stara się utrzymać zdrowe zmysły na wodzy, a tymczasem osacza go małe miasteczko godne pióra Stephena Kinga. Oglądamy to miasteczko kolorami i pędzlem van Gogha oraz przenikliwością Armanda Roulina.

   Co mogę powiedzieć? Nie interesował mnie van Gogh zanim nie obejrzałem filmu. Dzięki niemu zarówno doceniłem go jako malarza, ale także zaciekawił mnie jako człowiek. Dziękuję Netflixowi, że umożliwił mi poznanie tego filmu (jak zwykle do kina miałem pod górkę).

   Polecam.